Wat is genade?
Wat is genade eigenlijk?
Onderweg naar de winkel in Assendorp – en met het voornemen ook de kerk te bezoeken – merkte ik al dat alles vertraagd was. Alsof het leven me vroeg om langzamer te gaan. Voor me reed een lesvrachtauto. Ik kon er niet omheen. Dus ik reed rustig, langzaam, even lekker genieten van de mooie singel die het stadscentrum van Zwolle kent.
Eenmaal na de winkel aangekomen bij de kerk – die net open ging – werd ik welkom geheten door een vriendelijke, oudere man, een vrijwilliger. Hij opende de deur voor me, maakte een praatje over de voorbereidingen voor de braderie op zaterdag. Hij begeleidde me met zachtheid naar binnen.
Ik zei dat ik graag een kaarsje wilde branden. Elke keer als ik door deze kerk loop, voel ik hoe diep mijn familie hier geworteld is. Mijn oma, mijn vader, mijn opa – zij hebben hier veel tijd doorgebracht. Dat raakt me. Altijd.
Wat is genade eigenlijk?
Ik liep naar het Mariabeeld, waar ik vaak mijn kaarsje brand. Het was nog donker. Geen enkel kaarsje brandde. Even voelde het leeg. Alsof het licht nog niet teruggekeerd was.
Een vrouw kwam voorbij. Ik vroeg of zij vuur had, zodat ik een kaarsje kon aansteken. Ze was vriendelijk en wat chaotisch – in zichzelf, in haar woorden – maar ze hielp me verder. Het duurde even: het licht moest nog aan, lucifers waren nergens te vinden.
Ik had tijd.
Ik ging zitten in een van de kerkbanken. Het zonlicht viel door de ramen. Ik keek. Ik ademde. Ik sloot mijn ogen.
En daar gebeurde het: ik stond stil bij mijn ouders, bij mijn oma, bij mijn opa. Ik vroeg om vergeving. Ik vroeg om genade.
Lichte tranen stroomden over mijn wangen.
Ze kwamen niet van mij, ze kwamen dóór mij heen.
Toen liep ik naar het altaar en brandde een kaarsje. Een kaarsje voor hen. Voor alle dierbaren die er niet meer zijn.
Bij het verlaten van de kerk kreeg ik nog een paar mooie ansichtkaarten mee, zomaar als cadeautje. De twee vrijwilligers van eerder vroegen vriendelijk of het gelukt was met het kaarsje. Zo lief.
Met een vervuld hart stap ik weer mijn drukke bestaan in.
En ik ging naar huis met de vraag: Wat is genade eigenlijk?
Vertragen en even lekker niks doen
Genade is wat ik voelde toen ik niet kon haasten.
Toen ik werd vertraagd en gedragen.
Toen ik even uit de tijd viel, en in het licht stapte.
Toen ik niets hoefde te weten. Alleen maar hoefde te zijn.
Genade is wat ik ontmoette nadat ik alles had geprobeerd, alles had losgelaten – en het leven me iets gaf wat ik niet kan afdwingen.
Een opening. Een zachtheid. Een deur die voor me werd opengedaan.
Een vrouw die me hielp met vuur.
Genade voelt als een hand die zich opent, ook als ik zelf nog twijfelde of ik het wel waard was.
Ze was vergeving zonder oordeel.
Aanwezigheid zonder voorwaarden.
Een stil weten dat ik gedragen werd, juist daar waar ik het zelf niet meer kon dragen.
Geen idee waarom ik om genade vroeg
Ik had om genade gevraagd.
En ze kwam.
Niet als een stem. Niet als een antwoord.
Maar als licht dat viel, adem in mijn borst, en tranen op mijn wangen.
Genade is, zo weet ik nu, de taal van iets groters dat door ons heen ademt.
Niet wanneer we ons best doen. Maar juist wanneer we niets meer hoeven te doen – alleen nog maar mens zijn.
En ik heb haar ontmoet, in anderen.
Misschien zonder het meteen te beseffen.
Maar ze was daar.
In de kerkbank.
In het zonlicht.
In mij.
Overgave is je hart openen.
Genade is het geschenk dat binnenkomt.
Breathwork is niet aanbevolen voor:
De adembenadering die wij gebruiken wordt niet geadviseerd bij aandoeningen als, maar niet beperkt tot bi-polair, schizofrenie, hart- en vaatziekten, acute hartaandoeningen, epilepsie, glaucoom, netvliesloslating of hoge bloeddruk. Het wordt evenmin aangeraden als u zwanger bent of zich in het eerste trimester (de eerste drie maanden) van de zwangerschap bevindt. Ook als u medicijnen gebruikt wordt u geadviseerd medisch advies in te winnen voordat u deelneemt.